Nanginginig akong nakatayo sa malaking lumang pintuan. Kabado. Namumutil ang pawis. Pero ito na to. Ito na talaga at wala na itong atrasan pa.
Unti-onti ng bumubukas ang malaking lumang pintuan sa aking harapan. Yumuko akong nakangiti kahit nanginginig. Kasaba’y nito, ay dahan-dahan ko namang iniangat ang masayang mukha ko.
Bukas na ang pintuan. Nakangiti akong naluluha sa saya. Hindi ko maipaliwanag. Basta.
Nagtataka. Nanlaki ang aking mga mata.
Isa, dalawa, tatlong minuto.
Apat, lima, anim na oras.
Pito, walo, siyam na buwan. Nadagdagan pa ng tatlo, isang taon… pumikit ako, ayoko na. Naluluha ako, parang ayoko na.
Paulit-ulit kong tinanong ang aking sarili, kaya mo pa ba? Ako naman si tanga, sasagot “Oo, kaya ko pa, kaya ko pa, diba?”. Kahit sa tuwing susubukan kong tumingin sa paligid, palingon palang ako, ramdam ko na ang pag-iling nila. Yung sabay-sabay, paulit-ulit, nakakarinding “Tama na, sumuko kana. Isuko mo na sya”.
Dalawang oras at kalahati na lamang ang natitira, alas dose na. Yung sa dami ng aking ginagawa, ni hindi ko man lang naisip na batiin ka.
Isang minuto ang nakalipas, nang isulat ko yung unang talata na naisip ko. Ang bilis ng oras. Sobrang bilis. Gusto kong habulin pero imposible. Pero, bakit ko hahabulin ang oras? May dapat ba kong balikan? Panghinayangan? May dapat ba akong itama at gawin na hindi ko nagawa? Alam ko wala. Sigurado ako wala.
Hindi ko pa man nasisimulan isulat ang hindi ko alam kung tula ba ito o isang uri ng kwento, nalulungkot na ako. Naluluha.
Apat na pu’t apat na araw na lang…
LIFE LIKE SENSE OF ORANGE 